ျဖဴျဖဴ လံုးလံုး အိအိေလးကို ဝါးတုတ္တံကေလးနဲ႕ ထိုးတဲ့ၿပီး ခံတြင္းထဲ အသာငံု ... ဝါးတုတ္ကေလး တန္းလန္းနဲ႕ ... lollipop လိုပဲ ။ သူ႕တို႕ခ်င္းသာ ကပ္ေစးေစးေနတာ ... ကိုယ့္ခံတြင္းထဲလည္း ေရာက္ေရာ ေလွ်ာေလွ်ာ ေလွ်ာေလွ်ာေနလိုက္တာ ။ လွ်ာဖ်ားေလးနဲ႕ အသာထိုးၿပီး ဘယ္ပါးေစာင္ ညာပါးေစာင္ ေျပာင္းေနလိုက္ေသးတယ္ ... ၿပီးကာမွ ေရွ႕သြားေလးနဲ႕ အသာဖိၾကည့္ ... အထဲမွာ ဘာရွိမလဲေပါ့ ။
ေျပာမရဘူးေလ ... ။ အခ်ိဳဓာတ္ေလးရလို႕ စိတ္ခ်ရၿပီ ဆိုမွ တခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ဝါးၿပီး မ်ိဳခ် ... ေလွ်ာကနဲပဲ ။
အရက္နဲ႕ ျမည္းစရာဆိုလို႕ သူမ်ားေဝထားတဲ့ မုန္႕လံုးေရေပၚပဲ ရွိတာကိုး ။ တခြက္မွ တလံုးေလာက္ ျမည္းျဖစ္တာ။ ႏို႕မို႕ဆို ရင္ျပည့္ၿပီး သိပ္မေသာက္ႏိုင္ဘူး။ စြတ္စား စြတ္ေသာက္ျပန္ရင္လည္း မုန္႕ဖတ္ခ်ည္းပဲ ျပန္ထြက္တတ္တာ။
ဒန္သတၳဳေရေႏြးကရားအိုးေလးကေတာ့ ေရခဲေငြ႕ေတြ ပ်ံလို႕ ... အၾကမ္းပန္းကန္လံုးႏူတ္ခမ္းပဲ့ေလးထဲ အသာငွဲ႕လိုက္ေတာ့ ဝါေရႊရည္ ။ ျမန္မာဒြိဳင္းဂ်င္ရယ္၊ မရင္ဒါရယ္ ... သံပုရာတျခမ္းလည္း ပါသေပါ့။ သၾကားတဇြန္းပါ ခတ္ထားေသးဆိုကိုး ... ။ တဖြဲဖြဲရြာေနတဲ့ ပိေတာက္ေၾကြပြင့္ဖတ္ တခ်ိဳ႕တေလကလည္း ပါေသးရဲ႕ ... ေကာင္းပါေလ့ ... ။
ေရေႏြးအိုးေသးေလးက တေယာက္တခြက္ေသာက္ရင္ သံုးေယာက္ကို သံုးပတ္လည္ရံုပဲရွိတာ ... လၻက္ရည္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ ဘႀကီးကို က်ရည္ႏွပ္တဲ့ အိုးႀကီး ေပးဖို႕ ဂ်ီက်ေသးတာ ... ဒါေလးေတာ့ ခ်မ္းသာေပးပါ ငါ့တူတို႕ရာ ဆိုတာနဲ႕ ... စားပြဲေအာက္မွာလည္း အရံ ၂ အိုးက အသင့္ကိုး ။
ေခြးေျခ ပုေသးေသးေလးေပၚမွာ ဒူးေကြးေျခတင္ၿပီး ထိုင္လို႕ ေသာက္ေနတာပဲ ... ။ ဒီဆိုင္ အနီးတဝိုက္ေျမျပင္ကလည္း ပိေတာက္ေၾကြေတြေဖြးလို႕ ... ေျခခ်ရက္စရာမွ မရွိတာပဲကိုး ။ တကယ့္ အဝါေရာင္ ပိေတာက္လမ္းကေလး ။
သႀကၤန္လည္ထြက္တဲ့ ကားေတြ တစီးတေလ ျဖတ္သြားရင္ေတာ့ တေဟးေဟးနဲ႕ လက္လွမ္းျပတတ္ပါတယ္ ... ဒါကလည္း ေကာင္မေလးေတြ ပါကာမွ ... ။ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ေကာင္မေလး တေယာက္တေလ ႏွစ္ေယာက္ႏွစ္ေလ က်ျပန္ေတာ့လည္း ေရထမေလာင္းျဖစ္ျပန္ဘူး ... ဇိမ္ပ်က္တာကိုး ။ အဲ့လိုပဲ ေသာက္ရင္းနဲ႕ ေတာေရာက္ေတာင္ေရာက္ေတြ ေျပာတာ ။
“ ကမာၻ႕ေရအရင္းအျမစ္ ထိန္းသိမ္းေရး ဆိုတာက ... ### ... ေရဂါလံ သန္းနဲ႕ခ်ီၿပီးေတာ့ကာ ... ### ... ” “ ေဟ့ေကာင္ ... ေရသဘင္ပြဲ ... ရာသီဥတု ... ပူျပင္း ... လူေတြရဲ႕ အတြင္းမီး အျပင္မီးေတြ ... ပူျပင္း ... ေရႏိုင္ႏိုင္ေလာင္းကာမွ ... ႏွစ္ေဟာင္း အညစ္အေၾကး စင္၊ မစင္ ထားေတာ့ ... ေလာေလာဆယ္ ေအးသြားရင္ ၿပီးေရာ ... ”
“ မနက္ျဖန္ ... ႏွစ္သစ္ၿပီ ... လူသစ္ စိတ္သစ္ပဲ ... မင္းကို ငါ အေပါင္းအသင္းမလုပ္ေတာ့ၿပီ ။ ”
“ အိမ္း ... ေကာင္းပ ။ ငါလည္း မင္းႏွမေလးကို မေပါင္းေတာ့ၿပီ ”
“ ေအး ... ဟုတ္တယ္ ။ ငါေပးစရာရွိတဲ့ အေၾကြးေဟာင္းေတြလည္း ႏွစ္ေဟာင္းမွာ ထားခဲ့ၿပီး ႏွစ္သစ္မွာ ေၾကြးသစ္ေတြ ထပ္ေခ်းမယ္ ”
“ ငါေတာ့ ... မနက္ျဖန္ကစၿပီး ... အရက္ကို ... ဘုရား ... လွဴလိုက္ေတာ့မယ္ ”
“ ဟေကာင္ ... ငရဲေတာ့ ႀကီးဦးမယ္ ... အရက္ကို ဘုရားလွဴစရာလား ... လက္နက္တို႕ အဆိပ္တို႕ အရက္ေသစာတို႕ဆိုတာ မလွဴေကာင္းဘူးကြ ... ”
“ ေအးေနာ္ ... ကိုယ့္ဟာကိုယ္ပဲ ဆက္ေသာက္ရင္ ငရဲမႀကီးေတာ့ဘူးေပါ့ ”
ကံက ေကာင္းေကာင္းႀကီး ဆိုးခ်င္ေတာ့ တဖက္ျခမ္း ငါးအိမ္ေက်ာ္ေလာက္က အပ်ိဳႀကီးေတြ အလိုက္ကမ္းဆိုး သိသိနဲ႕ တမင္ရြဲ႕ၿပီး ေပးသြားတဲ့ တေလွ်ာ္ကင္ပြန္း တထုပ္က ေရာက္လာ... ။
ေဟ့ေရာင္ ... မင္း ငါတို႕ထက္ ၄ လႀကီးတယ္ ... လာထား ... ဆိုၿပီး ... ရွိသမွ် ေခါင္းေမႊးေပါင္းရင္ေတာင္ ၁ ေပမျပည့္တဲ့ ေခါင္းကို ေလွ်ာ္ပါေလေရာ ... ေဘာက္ေသေအာင္လို႕ဆိုၿပီး သံပုရာသီးနဲ႕လည္း စြတ္ပြတ္ ... စပ္လိုက္တာ ... အမူးပါ ေျပခ်င္ခ်င္ျဖစ္တယ္ ... ။
ေၾသာ္ ... အဲ့ဒီတုန္းကေပါ့ ။ သႀကၤန္တြင္းဆို ... ေခြးေတာင္ မေသာက္တဲ့ အရည္ေတြကို ... ေခြးျဖစ္ေအာင္ ေသာက္ခဲ့တာ ... ။ လမ္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မေလွ်ာက္ႏိုင္လို႕ ... ေလးဖက္ကေလး ေထာက္လို႕ ... အိမ္ေတာ့ ျပန္ေရာက္ခဲ့ေသးတယ္ ... ။
ခုေတာ့ အိမ္ျပန္မေရာက္တာလည္း ၾကာပါၿပီေလ ... ။ မုန္႕လံုးေရေပၚ မျမည္း ... အဲေလ ... မစားရတာေတာင္ ၅ ႏွစ္ေလာက္ရွိေရာ့မယ္ ။
သႀကၤန္နဲ႕ ပတ္သတ္ၿပီး ဘာအေငြ႕အသက္မွ မရတဲ့ အရပ္မွာဆိုေတာ့ ဟိုးအရင္က သႀကၤန္တရက္ကို ျပန္သတိရတာနဲ႕ပဲ ... ။ ၿပီးပါၿပီေလ ...
ေျပာမရဘူးေလ ... ။ အခ်ိဳဓာတ္ေလးရလို႕ စိတ္ခ်ရၿပီ ဆိုမွ တခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ဝါးၿပီး မ်ိဳခ် ... ေလွ်ာကနဲပဲ ။
အရက္နဲ႕ ျမည္းစရာဆိုလို႕ သူမ်ားေဝထားတဲ့ မုန္႕လံုးေရေပၚပဲ ရွိတာကိုး ။ တခြက္မွ တလံုးေလာက္ ျမည္းျဖစ္တာ။ ႏို႕မို႕ဆို ရင္ျပည့္ၿပီး သိပ္မေသာက္ႏိုင္ဘူး။ စြတ္စား စြတ္ေသာက္ျပန္ရင္လည္း မုန္႕ဖတ္ခ်ည္းပဲ ျပန္ထြက္တတ္တာ။
ဒန္သတၳဳေရေႏြးကရားအိုးေလးကေတာ့ ေရခဲေငြ႕ေတြ ပ်ံလို႕ ... အၾကမ္းပန္းကန္လံုးႏူတ္ခမ္းပဲ့ေလးထဲ အသာငွဲ႕လိုက္ေတာ့ ဝါေရႊရည္ ။ ျမန္မာဒြိဳင္းဂ်င္ရယ္၊ မရင္ဒါရယ္ ... သံပုရာတျခမ္းလည္း ပါသေပါ့။ သၾကားတဇြန္းပါ ခတ္ထားေသးဆိုကိုး ... ။ တဖြဲဖြဲရြာေနတဲ့ ပိေတာက္ေၾကြပြင့္ဖတ္ တခ်ိဳ႕တေလကလည္း ပါေသးရဲ႕ ... ေကာင္းပါေလ့ ... ။
ေရေႏြးအိုးေသးေလးက တေယာက္တခြက္ေသာက္ရင္ သံုးေယာက္ကို သံုးပတ္လည္ရံုပဲရွိတာ ... လၻက္ရည္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ ဘႀကီးကို က်ရည္ႏွပ္တဲ့ အိုးႀကီး ေပးဖို႕ ဂ်ီက်ေသးတာ ... ဒါေလးေတာ့ ခ်မ္းသာေပးပါ ငါ့တူတို႕ရာ ဆိုတာနဲ႕ ... စားပြဲေအာက္မွာလည္း အရံ ၂ အိုးက အသင့္ကိုး ။
ေခြးေျခ ပုေသးေသးေလးေပၚမွာ ဒူးေကြးေျခတင္ၿပီး ထိုင္လို႕ ေသာက္ေနတာပဲ ... ။ ဒီဆိုင္ အနီးတဝိုက္ေျမျပင္ကလည္း ပိေတာက္ေၾကြေတြေဖြးလို႕ ... ေျခခ်ရက္စရာမွ မရွိတာပဲကိုး ။ တကယ့္ အဝါေရာင္ ပိေတာက္လမ္းကေလး ။
သႀကၤန္လည္ထြက္တဲ့ ကားေတြ တစီးတေလ ျဖတ္သြားရင္ေတာ့ တေဟးေဟးနဲ႕ လက္လွမ္းျပတတ္ပါတယ္ ... ဒါကလည္း ေကာင္မေလးေတြ ပါကာမွ ... ။ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ေကာင္မေလး တေယာက္တေလ ႏွစ္ေယာက္ႏွစ္ေလ က်ျပန္ေတာ့လည္း ေရထမေလာင္းျဖစ္ျပန္ဘူး ... ဇိမ္ပ်က္တာကိုး ။ အဲ့လိုပဲ ေသာက္ရင္းနဲ႕ ေတာေရာက္ေတာင္ေရာက္ေတြ ေျပာတာ ။
“ ကမာၻ႕ေရအရင္းအျမစ္ ထိန္းသိမ္းေရး ဆိုတာက ... ### ... ေရဂါလံ သန္းနဲ႕ခ်ီၿပီးေတာ့ကာ ... ### ... ” “ ေဟ့ေကာင္ ... ေရသဘင္ပြဲ ... ရာသီဥတု ... ပူျပင္း ... လူေတြရဲ႕ အတြင္းမီး အျပင္မီးေတြ ... ပူျပင္း ... ေရႏိုင္ႏိုင္ေလာင္းကာမွ ... ႏွစ္ေဟာင္း အညစ္အေၾကး စင္၊ မစင္ ထားေတာ့ ... ေလာေလာဆယ္ ေအးသြားရင္ ၿပီးေရာ ... ”
“ မနက္ျဖန္ ... ႏွစ္သစ္ၿပီ ... လူသစ္ စိတ္သစ္ပဲ ... မင္းကို ငါ အေပါင္းအသင္းမလုပ္ေတာ့ၿပီ ။ ”
“ အိမ္း ... ေကာင္းပ ။ ငါလည္း မင္းႏွမေလးကို မေပါင္းေတာ့ၿပီ ”
“ ေအး ... ဟုတ္တယ္ ။ ငါေပးစရာရွိတဲ့ အေၾကြးေဟာင္းေတြလည္း ႏွစ္ေဟာင္းမွာ ထားခဲ့ၿပီး ႏွစ္သစ္မွာ ေၾကြးသစ္ေတြ ထပ္ေခ်းမယ္ ”
“ ငါေတာ့ ... မနက္ျဖန္ကစၿပီး ... အရက္ကို ... ဘုရား ... လွဴလိုက္ေတာ့မယ္ ”
“ ဟေကာင္ ... ငရဲေတာ့ ႀကီးဦးမယ္ ... အရက္ကို ဘုရားလွဴစရာလား ... လက္နက္တို႕ အဆိပ္တို႕ အရက္ေသစာတို႕ဆိုတာ မလွဴေကာင္းဘူးကြ ... ”
“ ေအးေနာ္ ... ကိုယ့္ဟာကိုယ္ပဲ ဆက္ေသာက္ရင္ ငရဲမႀကီးေတာ့ဘူးေပါ့ ”
ကံက ေကာင္းေကာင္းႀကီး ဆိုးခ်င္ေတာ့ တဖက္ျခမ္း ငါးအိမ္ေက်ာ္ေလာက္က အပ်ိဳႀကီးေတြ အလိုက္ကမ္းဆိုး သိသိနဲ႕ တမင္ရြဲ႕ၿပီး ေပးသြားတဲ့ တေလွ်ာ္ကင္ပြန္း တထုပ္က ေရာက္လာ... ။
ေဟ့ေရာင္ ... မင္း ငါတို႕ထက္ ၄ လႀကီးတယ္ ... လာထား ... ဆိုၿပီး ... ရွိသမွ် ေခါင္းေမႊးေပါင္းရင္ေတာင္ ၁ ေပမျပည့္တဲ့ ေခါင္းကို ေလွ်ာ္ပါေလေရာ ... ေဘာက္ေသေအာင္လို႕ဆိုၿပီး သံပုရာသီးနဲ႕လည္း စြတ္ပြတ္ ... စပ္လိုက္တာ ... အမူးပါ ေျပခ်င္ခ်င္ျဖစ္တယ္ ... ။
ေၾသာ္ ... အဲ့ဒီတုန္းကေပါ့ ။ သႀကၤန္တြင္းဆို ... ေခြးေတာင္ မေသာက္တဲ့ အရည္ေတြကို ... ေခြးျဖစ္ေအာင္ ေသာက္ခဲ့တာ ... ။ လမ္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မေလွ်ာက္ႏိုင္လို႕ ... ေလးဖက္ကေလး ေထာက္လို႕ ... အိမ္ေတာ့ ျပန္ေရာက္ခဲ့ေသးတယ္ ... ။
ခုေတာ့ အိမ္ျပန္မေရာက္တာလည္း ၾကာပါၿပီေလ ... ။ မုန္႕လံုးေရေပၚ မျမည္း ... အဲေလ ... မစားရတာေတာင္ ၅ ႏွစ္ေလာက္ရွိေရာ့မယ္ ။
သႀကၤန္နဲ႕ ပတ္သတ္ၿပီး ဘာအေငြ႕အသက္မွ မရတဲ့ အရပ္မွာဆိုေတာ့ ဟိုးအရင္က သႀကၤန္တရက္ကို ျပန္သတိရတာနဲ႕ပဲ ... ။ ၿပီးပါၿပီေလ ...
