Monday, March 30, 2009

... လြမ္းသူ

ပုေလြသံ ခပ္တိုးတိုးနဲ႕
မိုး ... ေခၚမိ ။

ေကာင္းကင္ကို ဆြဲခ် မရေတာ့
ငါ့ကိုယ္ငါ လွဲခ် လိုက္တယ္ ။
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ... ည အျပာ
လွပါရဲ႕ ... ။

ျမက္ေတြရဲ႕ ရနံ႕ကေတာ့
လြမ္း စ ရာ ။

တိမ္ေတြ ၿငိမ္တဲ့အခါ
ငါက လႈပ္လို႕ ...
ၾကည့္ ။
တိမ္ေတြ လႈပ္ပါမွ
ငါ ...
ၿငိမ္လို႕ ေငး ... ။

ရင္လြယ္အိတ္ထဲမွာေတာ့
သစ္ရြက္ေတြ သစ္ရြက္ေတြ
... စိမ္း လို႕ ။

အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ
ေခါင္းေလာင္းသံ ပ်ပ် နဲ႕
စကၠဴေလယာဉ္ ေလးေတြ
ေဝ့ ဝဲ
စိုက္ ဆင္း က် လာ ...
ေရာက္ရာ အရပ္က ျပန္လာပါ ..... တဲ့ ။

ငါေလ ...
မိုးအလာကို မေစာင့္ႏိုင္ပဲ ...
တကိုယ္တည္း တဖြဲဖြဲ ရြာလိုက္မိေတာ့မယ္ ။
ရင္လြယ္အိတ္ေလးလည္း ရႊဲေရာ ။

ကိုယ္တိုင္က ...
တြန္႕ေၾကစုတ္ၿပဲလြယ္တဲ့
စကၠဴေခါင္းေလာင္းေလး ဆိုေတာ့ ...

ပုေလြသံလည္း တိတ္ဆိတ္
ငါ့မ်က္လံုးေတြ မွိတ္လိုက္တယ္ ... ။

ကိုယ့္စိတ္ ကိုယ္ေၾကာင္းေနရတာနဲ႕ပဲ
ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္က မျပည့့္ဘူး
သူငယ္ခ်င္းရယ္ ... ။

4 comments:

ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္း said...

ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္မျပည့္ရင္ စာေမးပြဲ ေျဖလို ့မရဘူး။ ငါကေတာ့ ဘြဲ ့ရလို ့ ေက်ာင္းၿပီးသြားၿပီ။
ေက်ာင္း၀န္းထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ထဲ စကၠဴေလယာဥ္ေတြနဲ ့အတူ ေနရစ္ခဲ့ပါေတာ့။
ငါကေတာ့ ဘ၀ထဲကို တိုး၀င္သြားခဲ့ၿပီ။
တာ့ တာ။

Nway Hlaing Thoone said...

လြမ္းေမာစရာေလးဗ်...အဲဒါမ်ိဳးေတြ သိပ္မေရးနဲ႕ ဓာတ္ခံ မေကာင္းဘူး.ဝမ္းနည္းရင္း ရူးသြားလိမ္႕မယ္ ဟဲဟဲ

ေက်ာ္ညိဳေသြး said...

ကဗ်ာက ပ်ံ႕ပ်ံ႕လြင္႔လြင္႔လြင္႔ေလး ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။

Anonymous said...

အတိတ္ဆိုတာ ေဆြးစရာ၊
အရိပ္ဆိုတာ ေငးစရာ ၊
လြမ္းသူမွာ စကၠဴစေတြနဲ ့ ၊
လမ္းေပၚမွာ ရြက္ေၾကြစေတြနဲ ့၊
ငါ့မ်က္လႊာကို ရဲရဲႀကီး မွိတ္လိုက္တယ္ ၊
မိုးကိုရႊဲေရာ ။